Moving to a beautiful island, Curacao

Bonbini Dushi

Ik ga verhuizen naar het prachtige Curacao.

Als je mij op 1 januari had verteld dat ik per 27 februari zou verhuizen naar Curacao had ik je waarschijnlijk voor gek verklaard. Om maar aan te geven hoe snel dingen kunnen gaan en hoe anders het leven soms kan lopen. Maar waarom dan Curacao? In 2018 ging ik voor de 2e keer in mijn leven vliegen, direct naar Curacao want ach, waarom ook niet. Het duurde misschien een uur of ik was verknocht aan het eiland. De serveerster in het restaurant begroeten je met ‘Dushi’. Het kwam niet vaak voor dat ik mij ergens zo welkom heb gevoeld. Ik leerde het eiland kennen, de prachtige stranden en plekken. De mensen leven hun leven daar ” Poco, Poco” rustig aan. De vibe en mensen zijn relaxt en gelukkig met niets meer dan de zon het strand en leuke mensen. Iets wat volledig resoneerde met mij.

Inmiddels staan er 4 stempels van curacao in mijn paspoort. Ik heb het eiland door de ogen van toeristen gezien maar ook door de ogen van mensen die er woonden. And yes i’m still in love.

Na een turbulent jaar (jaren) ben ik zo opzoek geweest naar mezelf. Wat wil ik? waar word ik gelukkig van? wat heb ik nodig in het leven? waar hoor ik thuis? Een zoektocht met vallen en opstaan. Ik had het afgelopen jaar veel moeite met het vinden van een baan. Ik wilde iets anders doen, maar wat? Toen kwam de mogelijkheid op Curacao voorbij. Ik ben er altijd wel mee bezig geweest. Het was iets wat ik graag wilde maar ik heb me altijd laten tegen houden. Tegenhouden door angsten en andere externe factoren. Het is ook niet iets wat je zo maar eventjes doet, al is dat wel wat ik nu ga doen.

‘ When you know, you know’

Het is letterlijk binnen een week besloten. Van een gesprek tot nadenken, direct een 2e gesprek dat eindigde in 2 dagen later een ticket boeken. Het stond vast en er was geen weg meer terug. Voor veel mensen was het een complete shock. Dan kreeg ik vaak de vraag, Waarom zo snel?
Om heel eerlijk te zijn, dat hoort bij mij. Ik ben radicaal en extreem in sommige aspecten. Dit is met name met de dingen die ik tot in mijn tenen voel. Noem het; ” A calling. When u know, you know”.

Ja ik ga alles en iedereen achterlaten, ja het is de andere kant van de wereld maar ook weer niet. Hoelang ik weg blijf? geen idee. Ik laat het out in the open. Ik durf nu de controle los te laten en er op te vertrouwen dat alles goed komt en uit zal werken just the way it should be.

Er zijn zoveel dingen in het leven waar wij in geprogrammeerd zijn er over na te denken. Ik doe heel veel met zelfontwikkeling en ben er daardoor ook achter gekomen dat wanneer ik ergens overna moet denken er twijfel is. Terwijl wanneer ik weet en voel dat ik iets wil of dat iets voor mij bestemd is dan weet ik dat, in iedere cel in mijn lijf. Dit was er zo een. Het was nu de juiste tijd. De juiste mogelijkheden kwamen voorbij. Het ging moeiteloos. (nog zo iets waar ik in geloof, als iets voor jou is, gaat dat vrijwel moeiteloos. ik zeg niet dat je er geen moeite voor hoeft te doen want dingen komen niet aanwaaien. maar het is zeker in het gemak waarop het gaat).

Terwijl ik dit schrijf kom ik er achter dat ik 5 jaar geleden mijn eerste stap op curacao zetten op 27 feb. Nu zal ik opnieuw mijn voeten op het eiland planten maar dan voor onbepaalde tijd om een ander soort reis te maken. Geloof er in of niet, but i do: ‘ It’s a sign’.

Aftellen… Over iets meer dan 2 weken vertrek ik. Ik ben super excited en kan niet wachten jullie meer te vertellen over dit avontuur en alles wat daar bij komt kijken. Een vriend van mij stuurde mij vanochtend een quote. Precies de woorden waar ik naar opzoek was,

A vida é de quem se permite viver

Life belongs to those who allow themselves to live

Liefs,

Felicia