Fever or Fever?

Bondia Dushi’s,

Het is even een tijdje stil geweest maar niet geheel zonder reden. De afgelopen week ben ik flink ziek geweest. Wat begon met een klein beetje hoesten en niet fit voelen veranderde in een horror griep met 5 dagen lang bijna 40 graden koorts. In de avond en nacht lag ik gewoon te ijlen op de bank of in bed het was zelfs zo intens dat ik mezelf niet meer kon waarnemen in de spiegel.. Ik zei het toch horrorgriep. Ik moet heel eerlijk bekennen dat ik mijzelf flink ben tegen gekomen. Je zit in het buitenland waar het ook nog eens lekker warm is, je bent alleen en je voelt je verschrikkelijk lamlendig.

Toch voelde ik mij ontzettend dankbaar, zodra ze namelijk hier wisten dat ik me niet lekker voelde heb ik meerdere malen het aanbod van mijn omgeving gehad of ze iets voor mij konden doen of betekenen. Iets wat ik niet van zelfsprekend vind maar zo ontzettend waardeer. Direct een mooie les voor mij om te ontvangen. want laat ik dat nou net heel ingewikkeld vinden. Al snel kon ik mij er aan over geven.

Dinsdag ochtend werd ik in paniek wakker. De hele avond en nacht heb ik liggen spoken. De meest bizarre dromen beelden en gedachten zijn gepasseerd. Zelfs dingen waarvan je denkt, hoe kom ik hier nou weer ineens bij? Ik was echt bang. De koorts was zo hoog en ik functioneerde gewoon niet meer. Ik was alleen en niemand die af en toe even bij je komt kijken of het goed gaat. Ik besloot toch maar de huisarts te bellen. Gelukkig ging mijn lieve vriendin Daan met mij mee, gelukkig ook maar want dat doktersbezoek veranderde in een ziekenhuis bezoek. De huisarts vertrouwde mijn lang aanhoudende hoge koorts niet en besloten het verder te onderzoeken in het ziekenhuis. Wat een avontuur was dat. Uiteindelijk hebben ze niks gevonden en bleek het een hele heftige griep. Het was wel even schrikken op het moment dat je naar het ziekenhuis moet maar again, ik was niet alleen en dat was heel erg fijn!

Ziek zijn lijkt niet het einde van de wereld en dat is het ook niet. Mijn lichaam is letterlijk op een iets hardere wijze tot halt geroepen. Achter elkaar ben ik door gegaan sinds ik hier ben. On a role of adrenaline. Compleet voorbij gaan aan het voelen en ervaren wat ik nodig had in plaats daarvan ging ik met dingen verder die best wel even hadden kunnen wachten. Dus gedwongen werd ik stil te zitten en te voelen. & voelen dat deed ik….

Heimwee, opgeven, huilen en gemis. Alles kwam voorbij. Ik was heel close tot opgeven zo ellendig voelde ik mij. Wanneer je ziek bent, ben je gevoeliger en is dat harde randje even niet aanwezig. Dus ik moest wel doorvoelen maar Ik wist mezelf zeker ook weer nieuwe moed in te praten. Want opgeven zou de makkelijke weg zijn. Laten we eerlijk zijn weer terug naar normaal. Emigreren is oncomfortabel. You have to put yourself out there. Dat lijkt makkelijker dan dat het werkelijk is. Dit zijn duidelijk van die ondoorziende dingen waar je niet overna denkt maar die er wel degelijk zijn. Net zoals die 40 graden koorts, in een land waar je lichaam 10 graden verschilt met de buitenlucht. Lekker is anders….

De foto van de post is een week geleden gemaakt. ik voelde me niet fijn en kon mijn draai niet vinden. Na een flinke hike aten we een ijsje en connecten mijn ogen de lucht met de zee. Geen seconde hoefde ik te twijfelen en ben gaan zwemmen in de zee. Precies wat ik nodig had. Deze foto heeft me gemotiveerd en geholpen het geluks gevoel terug op te roepen wanneer ik het even niet meer zag zitten…

Ik voel me nu nog slap en suf en ben erg moe, me lichaam schreeuwde om rust en aandacht en dat krijgt het nu. In de stilte gebeuren ook mooie dingen, zoals nieuwe inspiratie mooie teksten die ik ook nog zeker met jullie ga delen. Het voelt alsof mijn lichaam met die hoge koorts letterlijk alle oude shit verbrand heeft met een flink helle vuur. Rising from the ashes, she comes back better than ever.

Xoxo

Little Phoenix