The naked truth

Een aantal maanden weg geweest van het schrijven van mijn reis. Inmiddels wonen we bijna een halfjaar op Curacao, het paradijs met palmbomen helder blauwe zeeën prachtige stranden. Daar is absoluut niets aan veranderd. Mijn leven daar in tegen neemt steeds een beetje meer een andere vorm aan. Intern maar ook extern. De afgelopen maanden zijn zo een avontuur geweest. Deze 6 maanden zijn we bijna inmiddels 3x verhuist, van baan veranderd, ge-struggled met het krijgen van bezoek, afscheid nemen en loslaten wat niet meer bij je past. Terwijl het zonnetje bleef stralen, de vlinders om mijn oren vlogen en nieuwe ontmoetingen mij tot diep in het hart raakte.

Het besef kwam afgelopen week tot mij. Hier sta ik dan, in mijn eentje, genieten en tegelijkertijd sterk zijn. De turbulentie van de reis sloeg in. Voor het eerst ervaarde ik heimwee. Dwars en stug ging ik er tegen vechten het mocht er niet zijn, het voelde als falen. ik moest sterk zijn. Ik schaamde me. Buiten dat ik op een prachtig eiland ben gaan wonen is de flow van het leven niks veranderd, er zijn nog steeds tegenslagen, het is nog steeds vallen en weer opstaan. Ik geniet van iedere dag, de kleine momenten maar ook de grote. Nog steeds intens gelukkig wanneer ik in de ochtend de zon op mijn neus voel branden. Het feit dat je gelukkig bent, wilt niet altijd zeggen dat je op het moment zelf blij bent. We zijn allemaal mens en we zijn alles behalve perfect. Ik heb altijd sterk moeten zijn in de vloedgolf van het leven, tot ik mij besefte in tranen van gemis, dat weerstand bieden niet helpt. Durven los te laten, voelen en kwetsbaar te zijn. Ik hoef niet meer altijd sterk te zijn, mijn kwetsbaarheid verdiend evenveel ruimte als dat mijn kracht soms inneemt. Vaak makkelijker gezegd dan gedaan, zeker wanneer dit altijd de manier van handelen is geweest. Alle verandering begint bij bewustzijn.

Tijdens het bouwen van een nieuw leven gaan er ook wel eens dingen verkeerd. Ook hier gaan er dingen stuk, vallen dingen soms tegen of word je teleurgesteld in je eigen verwachtingen. Soms kom je in aanraking met een rotte appel. Ik ben omringt door prachtige mensen. Ieder individu is bijzonder op zijn of haar manier. We leren van elkaar, lachen met elkaar en soms huilen we met elkaar. Sterke connecties delen sterke emoties. Neemt niet weg dat ook daar soms een foutje tussen zit. Daarnaast mis ik ook mijn familie en vrienden in Nederland. Zeker in de flow van het leven, wanneer je even de handrem er op gooit zoek je naar de veiligheid. Die veiligheid is voor mij mijn familie en beste vriendinnen.

Wanneer je emigreert neemt je leven zo sterk een andere vorm aan. Je leeft eigenlijk twee levens. Die in Nederland en die je hier leeft. Vriendschappen en banden met familie nemen een andere vorm aan. De veranderingen… Ik veranderde van blond haar naar lange dreads/vlechten tot het korte zwarte haar wat ik nu heb. Onzekerheid maakte plaats voor de kracht en liefde die ik voor mijzelf nu voel. Daarnaast pushte ik mezelf continu buiten die comfort zone. Dat waar ik jaren geleden vol weerstand over sprak is nu iets geworden waar ik heel gelukkig van word. Door het zoeken naar een weg en routine in een nieuw land raakte ik vaak van mijn cours. Heel eerlijk gezegd weet ik dat, dat nog een aantal keer gaat gebeuren. Maar ook al gebeurt dat, weet ik continu weer terug te komen bij mijzelf. Ik heb al zo veel mogen leren op dit avontuur en een daar van is vertrouwen op mijzelf.

Dit is misschien niet de soort blog die jullie van mij verwachten of van mij gewend zijn. Ik neem een stap in een nieuwe soort diepte. We gaan verder op onderzoek uit en duiken naar de nieuwe schoonheid die verder nog verborgen ligt en ik neem jullie mee.