Goodbye’s & Hello’s

‘Bestaat er een ander woord voor Rollercoaster want daar bevind ik mij in, in de positieve zin. Er moet iets uit, mijn ogen voelen waterig maar de tranen willen niet vloeien.’

Dit waren letterlijk de eerste woorden in mijn journal toen ik dinsdag avond alles aan het reflecteren was. De afgelopen week voor ik weg ging was mega intens. Werken, inpakken, dingen nog regelen, inkopen doen, afscheidsfeestje ben ik nog iets vergeten? Het inpakken was een enorme challenge. Ik ben materialistisch als in dat ik graag mijn eigen spulletjes heb en kan gebruiken. Een koffer inpakken voor vakantie daar ben ik al niet goed in. Laat staan voor een langere tijd. Je kunt gerust zeggen dat ik flinke kortsluitingen heb ervaren op dat gebied.

Ik vond het afscheid nemen zo ontzettend lastig. Ik voelde iedereen zijn emoties zo intens waardoor ik achteraf gezien weinig ruimte maakte voor die van mijzelf. Trust me, you need to reflect on your emotions from time to time. Zeker wanneer je besluit te verhuizen naar het buitenland.

Mijn afscheidsfeestje was toch zo mooi en bijzonder. Iedereen die ik in de afgelopen jaren om mij heen heb gecreëerd was er of heeft afscheid genomen. Het was lastig op veel vlakken. Ik vind het super lastig in grote groepen mijn aandacht te verdelen. Nu leek dit op dit moment nog een tikki lastiger dan normaal want dit zou de laatste keer zijn, voor een lange periode dat ze mij zouden zien. Ik heb brieven geschreven voor degene die heel dichtbij mij staan. Ik wilde ze iets speciaals geven, iets tastbaars als blijk van waardering dat ze er altijd voor mij zijn en hoe bijzonders ze mij soms laten voelen. Ik vind het namelijk niet altijd vanzelfsprekend. Daarnaast heb ik voor iedereen nog een heel bijzonder cadeau gemaakt wat uiteindelijk omgetoverd werd tot een nog mooier cadeau voor mijzelf. (hier ga ik later meer over vertellen).

Het afscheid ging niet zonder tranen, er werd veel geknuffelt, gelachen, oude herinneringen opgehaald maar het belangrijkste was vooral het samen zijn. Overspoeld met lieve woorden, steun en trots betuigingen was het zo mooi iedereen samen te hebben. Ik voelde me zo ontzettend rijk. Eigenlijk voel ik dat nog steeds. Dankbaar voor alle mooie mensen die zich in mijn leven gevoegd hebben.

Toen kwam het laatste afscheid op Schiphol. Ik zag daar het aller meeste tegen op. Gek genoeg stond ik maandag ochtend op met een sterk en gerust gevoel. Ik was er echt klaar voor! We dronken nog even koffie en toen was het tijd om afscheid te nemen. Weer knuffelen en lieve woorden. Een brok in me keel maar geen tranen. Ergens voelde ik mij schuldig maar besefte me al heel snel dat ik mijn droom achterna ging. Ik voelde me zo ontzettend krachtig en vastberaden. Er waren de afgelopen tijd genoeg tranen gelaten. Misschien waren ze op? maar misschien was het ook wel echt dat innerlijke gevoel dat dit het juiste was, dat dit was wat ik zo verlangde en dat ik het nu echt ging doen.

Eenmaal door de Duane begon het mooiste van alleen reizen al. Het contact leggen met mede reizigers. ik ontmoette en jonge vrouw die in haar eentje voor een maand naar Mexico ging! Super Bossy, met een rugzak gevuld ging ze op avontuur. We besloten samen koffie te drinken en te kletsen tot onze vlucht ging. Dit is waarom ik houd van alleen reizen, je maakt nieuwe vrienden en contacten. Zo inspirerend!

De vlucht was lang en ik heb veel geslapen. Iets wat mij ook vaak niet zo goed lukt op een vlucht. Eenmaal op het eiland aangekomen leek het alsof er nog een soort zwaarte van mijn schouders afrolde. Daar was ik dan, 3 koffers en een rugzak, stinkend naar een vlucht van 12,5 uur. Het avontuur is nu echt begonnen…

Op de foto staat mijn aller eerste Kiekje, kijk maar goed naar die witte huid want dat is al snel aan het veranderen!

Liefs vanuit het zonnige Curacao,

Je Dushi, Felicia