There is always a first for everything

Ik was eigenlijk van plan thuis te blijven. Dat is mijn ADHD/ADD brein die dan denkt: ‘nee je kan niets doen want je moet om half 5 werken. Ging mijn gedachten al om half 1’. Alsof er een stemmetje ineens in mij zei, ‘ zeur niet. je hebt nog tijd zat. Challenge jezelf en ga er op uit’. Normaliter zou iemand mijn in Nederland wel een schop onder me hol gegeven hebben. Dit betekende dus op eigen benen staan. Wellicht zag ik het stiekem diep van binnen wel als excuus er niet alleen op uit te hoeven. In Nederland had ik geen moeite met in mijn eentje er uit gaan maar hier voelde dat ineens toch een beetje anders. Alleen naar het strand gaan had ik nog niet van mijn lijstje gevinkt. Ik ben naar de Caracasbaai gegaan, ik had natuurlijk kunnen kiezen voor mambo beach of jan thiel maar dat zou dan de makkelijke keuze zijn want daar zouden zich sowieso mensen bevinden. Ik had mezelf beloofd meer tijd met mijzelf door te brengen. Mezelf echt te leren kennen, mijn eigen gezelschap ECHT leren waarderen.

Dit heeft overigens niets met onzekerheid te maken of dat ik niet tevreden zou zijn met mijzelf. Ik besefte mij in het vliegtuig na een stuk gelezen te hebben in ‘ the 8 rules of love van jay shetty’. Dat ik mezelf toch minder goed kende dan ik dacht. Er stonden rake vragen en stellingen in die makkelijk zouden moeten zijn maar waar ik eigenlijk niet echt antwoord op kon geven. Ik voelde voor beide antwoorden wel iets maar dat was niet specifiek. Wat vooral heel accuraat was, is dat hij schreef over het tijd door brengen met jezelf. Ik hoor je denken ‘Dat doe ik, makkie’. Maar besef je dat je alleen echt tijd door brengt met jezelf als je echt met jezelf zit. Geen afleiding zoals tv, muziek of je telefoon want die verdoven je eigen gezelschap…

Toen ik hier net was ben ik helemaal in mijn eentje gaan avondeten. De zonsondergang veranderde in een diepe donkere nacht met flikkerende lichtjes. In je eentje eten, just in de moment zonder afleiding van wat dan ook. Het voelde gek, oncomfortabel in het begin. Toen ik daar eenmaal doorheen was merkte ik dat ik veel rustiger at, veel meer genoot van de smaak van het eten maar vooral ook de geluiden en de beelden om mij heen. Ik was mij veel meer bewust.

In mijn eentje naar het strand. Opnieuw iets alleen doen. Ik geniet van de zee die de kant kust, spelende kinderen in het water, een snoeiapparaat in de verte want verderop zijn ze aan het snoeien. Het is een met zand en steentjes, de zwerfhonden lopen hier ook gewoon rond. Het water reflecteert helder blauw zoals we dat hier gewend zijn. De bergen in de verte slaan een beige/bruin contrast dat over loopt in het wilde groen dat er op groeit. Alleen zijn met jezelf als gezelschap is zo slecht nog niet. Mijn gedachten zijn veilig en mijn woorden zijn scherp. Alsof ik steeds beter kan verwoorden hoe ik dingen ervaar of voel. Zonder ook maar afgeleid te worden door de ruis om mij heen. it’s a blessing and i’m grateful.

Alleen op stap. Dit was misschien nog wel het lastigste van alles. Ik ben een heel sociaal dier en niet moeilijk met vrienden maken. In Nederland deed ik ook graag dingen alleen. Maar dan in je eentje naar een feestje. Die moest nog afgevinkt worden. Klotsende oksels en lichte paniek ging ik in mijn eentje er op uit. In het begin voelde ik me bekeken en mega oncomfortabel. Daar sta je dan alleen. Geen idee hebben wie of wat je moet aanspreken. Ik sloeg dicht. Uiteindelijk pakte ik mezelf bij elkaar en sprak iemand aan. Alsof het hek van de dam was volgde er meer en spraken ze mij aan. Soepel ging het niet maar ik heb het wel gedaan en leuke mensen leren kennen. Toen ik thuis kwam was ik leeggezogen en op van de spanning. De mensen die hier wonen beschermen zichzelf in de basis. Vooral omdat hier al zo veel mensen komen en gaan. Wat heel begrijpelijk is maar lastig voor als je hier net komt wonen. Hoe veel het ook van me vergde, hoe ontzettend ik ook getriggerd werd ben ik de volgende dag weer alleen gegaan. Het was nog steeds heel spannend maar het ging een stukje makkelijker en heb een fantastische avond gehad. We geven niet op. Hoe eng en spannend sommige dingen ook zijn. Ik blijf dapper en ze proberen.

Zo zie je maar weer,

Great things happen outside of your comfortzone. Take the risk, challenge yourself, be brave or lose the chance to great things

Yours truly,

Je Dushi Felicia