Part two

I wouldn’t be me if i didn’t just change the whole plan i just made yesterday.

Het is misschien wel een van de mooiste dingen die ik hier op het eiland geleerd heb. ‘Loslaten’ Iets wat een brede perceptie heeft want loslaten, het woord met 8 letters maar op zoveel manieren van betekenis. Het eiland staat wel eens waar bekend om het loslaten. Zoals bijvoorbeeld de snelheid in heel veel dingen, of het loslaten van de afspraken die je met mensen maakt. Misschien komen ze, misschien niet en allicht zijn ze gewoon een uur te laat. Loslaten als in de mensen die het eiland bezoeken maar ook weer verlaten. Het loslaten wat ik nu vooral bedoel is het lettelijk je niet overal op vast pinnen. Het is goed om een finishline zien maar welke weg je ook neemt is totally up to you! as long as it gets you there.

Dat is dan ook wel enigzins wat ik mij voor ogen heb gehouden het afgelopen jaar. Welk pad ik ook bewandelde ik hield voorogen dat ik hier wilde blijven en een leven op wilde bouwen. Het eerste jaar is het meest challengend, geeft de meeste onrust, de grootste verandering en waar in je het meest zoekende bent. Let’s be honest, onrustig is het zeker geweest. Nu bijna een jaar verder, 5 keer te zijn verhuist en inmiddels 4 verschillende jobs te hebben gedaan going to the next are we still standing. Eiland emigreerders zullen misschien wel een van de weinige zijn die je hier in zullen begrijpen. Als ik dit namelijk in Nederland zou doen ben je wispelturig of naar geluk en gemak opzoek. Terwijl je hier gewoon volledig opnieuw je plek aan het vinden bent. Dit geldt wel even specifiek voor mij. In Nederland deed ik namelijk totaal ander werk dan hier. Ik ben hier begonnen in een honden hotel waar ik 3 maanden gewerkt heb. Tussendoor werkte ik aan mijn eigen schoonmaakbedrijfje. (want met 1 job kwam ik niet rond). Daarna ben ik bij Tikiloco gaan werken, mijn welleenswaar eerste horeca baantje met zijnde idee het is voor the timebeing. Mensen die mij goed kennen weten dat ik de horeca vervloekte om zelf in te werken. Ik dacht altijd dat is niet voor mij. I ended up loving it so much that i gave it my all. Tikiloco schonk mij iets waarvan ik niet wist dat ik het nodig had of zocht. Een familie, een plek om volledig jezelf te zijn, je te ontwikkelen als persoon en te doen waar je goed in bent op JOUW manier. Van de bedieding tot bartender, cocktails maken, roosters maken ik pakte letterlijk alles aan en legde mijn liefde er in. Ik ging van Felicia naar ‘Moeke’, de moeder van de groep die zich bekommerde om haar familie en zorgde dat iedereen oke was en iedereen die op bezoek kwam. Ik ben Tikiloco, ik adem tikiloco en dat zal nooit verdwijnen. Voor dat ben ik mijn Maaatssjjj Dyon eeuwig dankbaar. Hij gaf mij een kans. (Maatsssj is btw hoe wij elkaar begroetten, and lets be honest de grootste periode dat ik daar gewerkt heb was ik one of the boys).

Na 6 maanden daar gewerkt te hebben was het tijd voor wat nieuws. Ik was opzoek en kwam ergens anders terrecht als Supervisor op het strand. Voor de leeuwen gegooid pakte ik het aan en ben ik gaan doen. Om ringd door super leuke collega’s die mij dagelijks een stukje papiaments mee probeerde te geven. Ik heb zo veel geleerd en gedaan. Het was kortstondig en mega intens en hard werken. Dit was mijn eerste meetstaaf in de horeca. Een giga bedrijf met zo veel verschillende functies. Mensen zullen het echt onderschatten hoe intens het is om in de warme en brandende zon te werken op het strand. De jongens en meiden die ik aanstuurde tot in diep respect en liefde waar toe zij instaat zijn. Ik zette gerust 20.000 stappen op een dag en werkte met gemak 10 tot 11 uur. (zeker in het hoogseizoen). Ik werd geconfronteerd met situaties waarvan ik ze hiervoor graag vermeed. Ik heb even getwijfeld of ik dit openbaar zou maken maar het hoort bij wie ik ben. Ik had moeite met ‘bekende mensen’. Ik vond het maar iets ingewikkelds, ik zie ze als normale mensen maar er werd mij gevraagd met ze om te gaan alsof ze van adel waren. & zelfs die mensen vegen zelf hun billen af. Ik bleef mezelf en behandelde ze als even veel als derest van de mensen, namelijk gewoon zoals mijzelf. And guess what het zijn inderdaad ook echt maar mensen and i ended up loving them. Die contacten en herinneringen koester ik voor altijd! Ik hielp grote feesten neer zetten en vloog soms door de vip met flessen. Natuurlijk als ik de kans kreeg gooide ik graag een klein dansje tussendoor om de druk van de ketel te halen. Ik kwam er alleen al snel achter dat ik daar niet op mijn plek zat. Soms voel je dat gewoon heel sterk. Een uniform, a way of handling business en een specifieke manier van uitstraling. Ik miste het zijn van mezelf. Ik heb altijd heel veel waarden gehecht in het zijn van mijzelf. I never fitted in to anyone elses boxes. So i created my own.

Now in the middle of new things, creating in space looking for the next step. Not only has this been a journey with material things, daily stuff it has also been a inward journey that i would love to share with you guys.